Patrick van Sante
1. Leon Majcen - Leon Majcen
2. Swamp Dogg - Blackgrass: From West Verginia to 125th St
3. Gill Landry - Cinnamon Canyon Blues
4. Jesse Daniel - Countin’ The Miles
5. Fantastic Cat - Now That’s What I Call Fantastic Cat
Bonus:
Jace Turley – Broke Down
Keegan McInroe – Dusty Passports and Empty Beds
Colby Acuff - American Son (EP)Robbie Klanderman
1. Rose Hotel - A Pawn Surrender
De naam Rose Hotel doet een band vermoeden, maar is het alias van Jordan Reynolds uit Atlanta die met 'A Pawn Surrender' haar tweede album aflevert. En dat is een goede en vooral opwindende plaat geworden. ‘Probleem’ is alleen dat haar muziek onmogelijk in een hokje onder te brengen is. Psychedelische rock, ja. Folk, ja. Singer/ songwriter, ja. Jazz, ja. Indierock, ja. Pop, ja, ook dat. Het ‘probleem’ van Rose Hotel is haar kracht. Ze is alles en ze is in alles ook goed. Haar liedjes zijn top, haar teksten ongelooflijk, ze is een meer dan getalenteerde muzikante. Als ooit de omschrijving ‘horen is geloven’ op zijn plaats was, dan is het voor 'A Pawn Surrender': een serieuze kandidaat voor de eindejaarslijstjes.
2. Tim Easton - Find Your Way
De legendarische John Prine zei ooit tegen hem dat het tijd was om eigen liedjes te gaan schrijven; dat advies nam Tim Easton uit Lewistown, New York ter harte. Hij debuteerde spectaculair in 1998 met 'Special 20' en meer dan tien albums later is er nu 'Find Your Way'. En dat is wederom een echte Tim Easton-plaat, balancerend op de grens van folk, blues en rock ‘n’ roll. Tien nummers die in tekst allemaal kleine romans zijn. Soms zwaar zoals 'Little Brother', over hoe een familie omgaat met verslaving. Soms licht zoals in afsluiter 'By The End Of The Night', een ontroerend rechttoe rechtaan liefdesliedje. En dat is het bijzondere aan Easton, die strijd tussen hoop en wanhoop. Op 'Find Your Way' is hij in elk opzicht in topvorm.
3. Pernice Brothers - Who Will You Believe
Joe Pernice is al 25 jaar de drijvende kracht achter de Pernice Brothers die met hun achtste album 'Who Will You Believe' zichzelf overtreffen. Twaalf liedjes van de allerbovenste plank. Rootsy pop die hier van hoogtepunt naar hoogtepunt gaat. Zo is er 'I Don’t Need That Anymore', een ongelooflijk mooi country-duet met Neko Case. Maar het absolute hoogtepunt is het slotnummer 'Purple Rain'. In korte tijd verloor Joe Pernice drie van zijn beste vrienden. David Berman (Silver Jews en Purple Mountains) en Gary Stewart (oprichter van Rhino Records en onvoorwaardelijk supporter van de Pernice Brothers) pleegden zelfmoord en zijn neef Joe Harvard (van Fort Apache Studios) ging ook te jong dood. 'Purple Rain' is zijn eerbetoon aan die vrienden en tegelijkertijd een manier om het leven, zolang het duurt, te koesteren. Het is het emotionele slot van wat hoe dan ook een van de topplaten van 2024 is.
4. Emily Nenni - Drive & Cry
Met haar debuut 'On The Ranch' veroverde Emily Nenni uit Nashville de harten van muziekliefhebbers die van traditionele hardcore country hielden. Opvolger 'Drive & Cry' is van hetzelfde laken een pak, behalve dat haar stem nog beter is geworden, ze nog meer vertrouwen heeft gekregen als schrijver en ze nu terzijde wordt gestaan door topmuzikanten van onder andere The Deslondes en The Pink Stones. Elf sterke eigen nummers en tot besluit een cover van Terry Allens 'Amarillo Highway'. Zo was country ooit bedoeld en Emily Nenni zet die traditie voort en treedt op imposante wijze in de voetstappen van Patsy Cline en de jonge Dolly Parton. Muziek om bij te lachen, te huilen en te drinken.
5. Jesse Daniel - Countin' The Miles Bonus:
Jesse Daniel, uit Californië, is weliswaar nog jong maar heeft genoeg meegemaakt om tot zijn dood liedjes te maken. Hij begon ooit als drummer in punkbands, maar maakte al snel de stap naar hardcore country. Dat hij uit een gebroken gezin kwam zorgde ervoor dat hij niet om goede teksten verlegen zat. Daar kwamen later nog alcohol-, heroïne- en methamfetamine-verslavingen bij. Nog meer stof om uit te putten. Sinds zeven jaar is hij clean en 'Countin’ The Miles' is zijn vierde plaat, maar de eerste op een wat groter label. En het is een fantastisch album, dat je zo in de platenkast kunt zetten bij Merle Haggard en Waylon Jennings. Elf hartverscheurende nummers, huilende steelgitaar, en gespeeld met de energie van een punkgroep. Tussen de musici die Daniel bijstaan, duikt ook Ben Haggard op, de zoon van Merle. Het ultieme bewijs dat Jesse Daniel ‘the real thing’ is.
Jenny Don't & The Spurs - Broken Hearted Blue
In juli op tour in de lage landen een must om te zien over het album.
In het openingsnummer van 'Broken Hearted Blue', het nieuwe album van Jenny Don’t And The Spurs, gaan alle remmen los. Ja, 'Flyin’ High' is country, maar er spat zo’n energie vanaf dat je onmiddellijk teruggevoerd wordt naar de hoogtijdagen van Jason & The Scorchers en andere boegbeelden van de cowpunk-beweging. Wat een nummer, wat een stem, wat een gitaarwerk! Ook de andere negen nummers van deze prachtplaat zijn subliem. Het is het ideale huwelijk van Patsy Cline en The Clash, van country, punk en garage rock. Was hun vorige plaat 'Fire On The Ridge' al een openbaring, 'Broken Hearted Blue' overtreft die nog op alle fronten. Weergaloos!
